Met gemengde gevoelens denk ik terug aan mijn eerste drie maanden moederschap. Ik heb meer foto’s van baby Willem in een ziekenhuisbed, dan in zijn mooie opgemaakte wiegje. En op iedere foto ben ik een wit spook, liggend in een bed zonder BH en met steeds dezelfde pyjamablouse aan. Met één rode borst, zo groot als een meloen. Mijn droom om mama te worden was uitgekomen, maar tegelijkertijd was ik zo ziek dat het lastig was om gelukkig te zijn en ik moest omgaan met veel teleurstellingen. Het lukte maar niet om beter te worden.
Mijn fijne bevalling van Willem
Ik wens iedereen mijn bevalling. Mijn vliezen braken, mijn ontsluiting ging snel, pijnbestrijding had ik niet nodig en alles samen heeft een kleine 7 uur geduurd. Zo trots als een pauw en stralend als kersverse ouders hadden wij wél rekening gehouden met een extra nachtje in het ziekenhuis, aangezien Willem gecheckt moest worden op zijn bilirubinegehalte. Hij heeft nou eenmaal een mama met een zeldzame bloedziekte – waar je overigens 100 mee kunt worden maar genezing is uitgesloten – en daarom kreeg hij fototherapie. Hier zorgde het blauwe licht ervoor dat via de huid bilirubine werd afgebroken en het lichaam dit afvoerde. Van een droombevalling werd het toch 5 dagen ziekenhuis, want helaas gingen zijn waarden niet altijd even goed. Ons lieve ventje werd zo veel geprikt. Al voor de hielprik was hij al 7 keer geprikt en in zijn hiel zaten allemaal gaatjes. Zijn onschuldige huiltje, ik kon het nauwelijks aan. Op de 5e dag krijgen we goed nieuws! Niets leek erop dat Willem een bloedafwijking had en we mochten naar huis! Ik weet nog zo goed dat ik kippenvel kreeg toen we met zijn drieën de auto instapten om naar huis te rijden. “There we go, lieve zoon”.
Er zaten rode plekje op mijn borst
Toen 9 dagen later. De kraamweek was voorbij. We kregen iets meer een dag- en nachtritme en ik kreeg zin in kraambezoek. Tegelijkertijd vond ik Willem ineens onrustig, hij kwam vaker voor een voeding en ik voelde aan mijn lichaam dat er iets niet klopte. Op dag 12 kreeg ik hoofdpijn en koorts. Ik kneep in mijn rechterborst, zij was hard en er zaten rode vlekjes op. Ik maakte een optelsom. Het kon maar één ding zijn: een mastitis ook wel een borstontsteking genoemd. De verloskundige vertelde dat ik Willem moest blijven aanleggen, want de zuigkracht van een baby was altijd sterker dan van het kolfapparaat, en grote kans dat Willem mijn verstopte melkklieren zou openzuigen. Dit gebeurde niet. Mijn vriend pakte het kolfapparaat en toen zagen we dat er geen druppel uit mijn tepel kwam. Ik moest meteen huilen. Willem had misschien al een paar voedingen geen melk uit deze borst gekregen en dat verklaarde meteen zijn onrust.
Ik werd ondertussen zieker en zieker
Dinsdag, woensdag en donderdag waren de langste dagen uit mijn leven. De antibiotica zou binnen 48 uur aanslaan, maar die tijd was allang verstreken en mijn borst en de pijn verzachtte niet. Ik heb vriendinnen gebeld en tips gelezen. Ik had geen kraamvrouw om op terug te vallen en ervaringen te delen. Ik werd slapper en slapper en had geen puf meer. Ik had vijf nummers gekregen van de verloskundige waarvan één er tijd had. Op vrijdag 12 juli belde ik een lactatiekundige. Ik had zo’n helse pijn. De pijn van mijn bevalling stelde niks voor vergeleken met dit. Gelukkig kreeg ik hulp. De lactatiekundige masseerde mijn borst. Ik moest aan mooie, fijne momenten denken, zodat ik oxytocine ging aanmaken. Dit zou de toestroom stimuleren. Ik deed zo mijn best, maar mijn gedachte bleef bij deze pijn en de onmacht. ‘Als je morgenochtend nog steeds 40 graden koorts hebt, ga je direct naar de eerste hulp’, zei ze. Zo gezegd zo gedaan. Ik werd nog zieker wakker dan de dagen ervoor.
Een borstontsteking èn de huidbacterie Staphylococcus
Op dag 16 dagen wist ik dat ik voorlopig in het ziekenhuis zou blijven. Ik voelde dat het goed mis was. Wat bleek, naast een verwaarloosde borstontsteking had ik de huidbacterie Staphylococcus in mijn borst en bleek het al een abces te zijn van 6 bij 6 cm. Ik mocht terug naar het Anna Paviljoen in OLVG Oost waar ik mij tijdens de bevalling en de dagen erna heel prettig voelde. Ik kreeg een antibiotica infuus. Dit zorgde ervoor dat de antibiotica direct in mijn bloed werd opgenomen. Hierdoor gingen de bacteriën sneller dood. Wat ik heel vervelend vond en als falen voelde, was dat ik een angst had ontwikkeld om Willem aan mijn rechterborst te leggen. Ik moest namelijk zo hard op mijn tanden bijten van de pijn en had de kracht er niet voor. Als de lactatiekundige zei: ‘Over een uur kom ik je helpen met aanleggen en gaan we voeden’, werd ik nerveus. Van mijn zelfvertrouwen als moeder was weinig over. Ieder uur kwamen er artsen kijken naar mijn borst en werden er lijnen op getekend tot hoever de roodheid doorliep. Op deze manier konden ze concluderen of de antibiotica aansloeg en de ontsteking kleiner werd. Na 4 dagen aan het infuus begon er melk te stromen, niet veel, maar iets. Ik mocht naar huis en moest thuis nog twee weken op antibiotica pillen verder.
Mijn borst zat vol pus
Op 22 juli (6 dagen na mijn ontslag) werd ik wakker met dezelfde pijn. Ik moest weer opgenomen worden en deze keer voor minimaal één week weer aan het antibiotica infuus. Ik mocht gelukkig terug naar het Anna Paviljoen, maar hulp met Willem kreeg ik bijna niet meer. Logisch ook, Willem was bijna een maand oud en ik was ziek, hij niet. Ik zat er mentaal zo doorheen. Waarom wilde die bacterie niet dood en waarom lag ik hier aan het infuus met mijn kleine baby naast mij in een stom bed? Ik kon niet meer. De verloskundige maakte een uitzondering om Willem één nacht mee te nemen, zodat ik kon rusten. Ook hierdoor voelde ik mij weer schuldig, maar ik moest aan mezelf denken. Een nacht goed slapen zorgde er vast voor dat ik mentaal meer aan kon. De volgende ochtend ging het echter niet beter. Ik was zo slap als een vaatdoek en mijn HB-waarden waren gezakt naar 3.8. Ik had snel extra bloed nodig. Vier bloedtransfusies moest mijn HB doen verbeteren. Iedere dag werd ik opgehaald om naar de radiologie te gaan voor een drainage. Mijn pijngrens is nog hoger geworden na dit alles. Ik wist eigenlijk niet meer wat pijn was. Met naalden prikte de radioloog in mijn borst om de abces leeg te zuigen. Heel goor groen pus kwam eruit. Dit moest iedere dag één week lang. Wat ze eruit haalden werd iedere dag minder, dus dat betekende dat de bacterie minder snel groeide dan daarvoor.
Ik bleef optimistisch
Op 29 juli mochten we naar huis. Wat een verademing: het infuus uit mijn arm en Willem vasthouden zonder getrek. De abces had nog een grote van 3,5 cm en ik moest wederom met antibiotica thuis verder en drie keer per week terug naar het ziekenhuis voor een drainage. Ik kreeg mijn zelfvertrouwen weer terug en Willem aanleggen deed minder pijn, al had ik een voorkeur voor het kolfapparaat ontwikkeld. Ik moest tegen mijn zin in toch Willem blijven aanleggen, want dit zou voor mijn herstel beter zijn. Als gezinnetje pakten we de draad weer op en ik plande gezellige afspraken met familie en vrienden om zo de ellende te vergeten en een inhaalslag te maken. Want ik wilde ook een normale, gelukkige postpartum periode en die roze wolk voelen. Mijn optimisme hielp mij de vervelende start te vergeten. Ik zei tegen iedereen: ‘Als ik dit van te voren had geweten, had ik het er nog steeds voor over gehad om moeder te worden’. Als ik na de drainage op het terras zat met mijn kindje, dan was ik weer de gelukkigste mama op aarde en weinig mensen wisten waar ik een uur daarvoor nog lag en wat voor helse pijn ik had gevoeld. Dit hield ik vol, want ik wilde geen negatieve aandacht trekken en horen bij de moeders zonder postnatale mankementen. En zolang ik bleef genieten van mijn kleine schat en hardop zei dat mama worden het mooiste is wat mij ooit is overgekomen, dan werd ik automatisch een blijer mens. Optimisme kan als een selffulfilling prophecy werken, daar ben ik van overtuigd.
Het duurde een jaar om te herstellen
Op 15 augustus voelde ik wéér dezelfde pijn opkomen. Vijf uur later lag ik weer aan het infuus omdat mijn borst weer gevuld was. Toen ik dacht dat het niet erger kon, werd het erger. Ik moest weer blijven. Dit keer niet meer op de kraamafdeling, maar op de chirurgie waar het toch anders overnachten was. Na een nacht mocht ik weer gaan. Op 13 september heb ik mijn laatste antibiotica geslikt en op 29 september was mijn laatste drainage in het ziekenhuis.
Mijn herstel heeft zeker een jaar geduurd. Ons tweede kindje komt eraan. Precies als Willem 2 jaar wordt, ben ik uitgerekend van onze dochter. Ik hoop op een hele mooie postnatale periode. De gedachte dat ik weer problemen krijg met mijn borst beangstigd mij wel, maar ik houd mij vast aan wat de verloskundige laatst zei: ‘Je bent genezen en jouw borst is gezond. Je hebt met Willem echt gewoon dikke vette pech gehad.’
In het Postpartum Magazine kun je lezen hoe je met lekkende borsten kan omgaan en hoe je je bosten goed verzorgd. Mocht je het niet vertrouwen of klachten krijgen, ga dan altijd naar een huisarts of verloskundige.
RENEE
